Zalige hoogdagen, voor u allen, voor ons allen
Dat deze tijden ongezien zijn, is een dooddoener geworden – sommigen willen het niet meer horen. Helemaal juist is dit overigens niet: onze wereld en zijn bewoners zijn al eerder door andere ongeziene tijden gesparteld. En er spelen zich al jaren andere ongeziene tijden af, maar op kleinere schaal en ver van ons bed. Deze keer hebben wij ook prijs, en hoe. Alle ongeziene tijden brengen schade toe, ook deze pandemie. Die schade raakt ons allen, maar sommigen onder ons veel meer dan anderen.
Laat mij toe het even - egoïstisch - enkel over de vrije beroepers te hebben: onze zorgverstrekkers zien af, en zetten hun gezondheid soms op het spel. De andere vrije beroepers houden wat de adem in: als ik mijn oor te luisteren leg, hebben sommigen voorlopig nog meer dan genoeg lopende opdrachten of dossiers, maar vrezen ze terecht een vertraging in de nabije toekomst. Een (kleine?) minderheid onder ons heeft op dit ogenblik zelfs meer werk dan anders: crisissen creëren opportuniteiten (“never waste a good crisis”, weet u nog wel?) en wie anders dan vb. economische beroepen of juridische beroepen zijn bij uitstek de begeleiders van dergelijke opportuniteiten?
Maar laat ons niet naïef zijn: als maatschappij zal deze pandemie onze welvaart aantasten. Ook de vrije beroepers zullen daar hun deel van ondervinden. Ik troost mij met de gedachte dat we de laatste jaren toch wel heel veel welvaart kenden: een beetje inlevering daarop zal ons niet meteen straatarm maken. Maar het is menselijk het altijd maar beter te willen doen, al was het maar voor onze kinderen.
Alleen: was het maar zo eenvoudig. Want onze welvaart was al niet eerlijk verdeeld, en we weten nog niet veel over de pandemie en haar economische en maatschappelijke gevolgen op termijn, maar we weten nu al dat de herverdeling van steeds schaardere middelen ook niet eerlijk zal zijn. Zij die het vóór de pandemie al moeilijker hadden, zien vandaag al meer af en riskeren ook na de pandemie nog zwaarder geraakt te worden.
“Zaligen hoogdag” wensten mijn West-Vlaamse grootouders ons vroeger in deze tijd van het jaar. Mag ik ook u alleen toch zalige hoogdagen wensen, samen met perspectief? En mag ik daaraan toevoegen dat ik de sterkeren onder ons toewens dat ze waar mogelijk de minder sterkeren steunen? Binnen en buiten onze beroepsgroep? In woord en in daad? Ook dat is eigen aan deze tijd van het jaar, en creëert perspectief. Steunt u mee?
Marieke Wyckaert
Voorzitter FVB